Tayfun - Sumru Alıcı- Bizbize

Çaresizliği yaşıyordu. Kalabalıklar yüreğinin içinde sessiz çığlıklar atıyordu kendini duyabileceği bir tonda. Ne yapacaktı şimdi, nereye gidecekti? Evet kalabalık bir toplumun adamıydı ama beyini kemiren bir böcekti AIDS, bu halde kimse derdine merhem olamazdı. Zaten bu derdin artık dermanı da yoktu. Derin bakan gözleri, yine derin bir iç alemi penceresinden yansıyanlarla, dardakine medet olmuştu. Her an utanç kaplayabilen, yüzünün o pembeleşen rengi, zaman zaman kaçırılan bakışlar girift ve ince izler ruhunun derinliklerini yansıtıyordu. İnce ruhu yaralanmıştı. Ve yaralarına merhem zamandı. Kendisiyle baş başa kalmalı, beynini yiyip bitiren bu düşüncelerden kurtulmalıydı. Birkaç sene içinde neler değişmişti hayatında. Kaç yüreğe girmiş, kaç yürekte ağlamış, umut yeşertmişti. Ama şu an o kadar aciz ve yıkıktı ki; kimse olsun istemiyordu yanında. Nereye diyip dururken, çiftlikleri geldi aklına. Oraya gideceğini kimse tahmin edemezdi. Atik bir atik bir hareketle oturduğu yerden doğruldu, birkaç saate oraya ulaşabilirdi nasıl olsa. Karanlıkta yolu yararcasına, düşüncesindeki sızıları ardına bırakırcasına karayolunda ilerliyordu; gecenin koyulaşan çehresinin içine doğru. 

Dağların arasında karanlıkla baş başa gidiyordu. Karanlık sanki bir an düşünceler yumağını yollara sermiş ve yol ilerledikçe ardında bırakmıştı, yumağın bedenini yoran ağırlığını.